REVIEWS
Jazzism Magazine:
Het eerste soloalbum van Willem de Beer is eigenlijk een ep met bedachtzaam geselecteerde stukken uit het American Songbook. De totstandkoming en presentatie hadden vanwege corona wat voeten in de aarde, maar zowel de instrumentale als de vocale kwaliteit is gezien het conservatieve repertoire van onverwacht hoge kwaliteit. De Beer heeft een subtiel gelaagde, lichte tenor die ook nog eens moeiteloos swingt. Overtuigend en soepel scatten kan hij ook. Liedjes als Between the Devil and the Deep Blue Sea, Black Coffee en You'd Be So Nice To Come Home To zijn evergreens waarvan je niet verwacht dat die nieuwe vonken van inspiratie kunnen gebruiken. In Teddy Bear en Jeepers Creepers is De Beer te horen als lid van The Deli Cat, een sextet met vier zangers dat even harmonisch als solide musiceert. XXX staat zowel voor Amsterdam als Willem de Beers leeftijd.
Ken Vos (23/04/2021)
Jazzflits.nl:
Willem de Beer is een crooner in hart en nieren. Van zijn soort zijn er niet zo veel meer actief. Michael Bublé misschien, maar je denkt al gauw aan Sinatra en zijn tijdgenoten. Willem zocht in zijn zes jaar durende muziekstudie naar het genre dat hem het beste paste en kwam, getuige zijn eerste solo-cd ‘XXX’, uit bij de oude zoetgevooisde swingende entertainers.
In zijn eerdere werk met de a capellagroep New Amsterdam Voices bekeerde Willem zich ook tot de meerstemmige close harmony samenzang. Op ‘XXX’ schittert hij in ‘Teddy bear’ en ‘Jeepers creepers’ met Vera Buijink, Minka Bodemann en Pepijn van der Sande, met wie hij ook te horen was in de New Amsterdam Voices en met wie hij nu de groep The Deli Cat vormt.
Voor zijn eersteling zocht De Beer ondersteuning bij een flinke groep muzikanten die hem en The Deli Cats begeleiden in de vorm van een kleine bigband, die swingt dat het een aard heeft. ‘XXX’ is een staalkaart van Willems veelzijdigheid binnen het domein van de croonerzang. Hij komt prima uit de verf in acht klassiekers, waarin de donkerbruine mannenstem centraal staat.
De wonderlijke titel is overigens een verwijzing naar de drie kruizen in het wapen van Amsterdam en Beers leeftijd (dertig) in Romeinse cijfers. Je moet er maar opkomen. ‘XXX’ past goed in dit ‘eenzame’ coronatijdperk. Als je er dan toch thuis een feestje van moet maken, dan kun je dat net zo goed doen op de klanken van Beers heerlijke dansalbum.
Hans Invernizzi (30/11/2020) (jazzflits.nl/jazzflits18.19.pdf)
The World of Jazz:
A 2020 album with compositions from 1931 to 1957… sounds not very exciting, but that is deceptive. The EP (approximately 26 minutes long) ”XXX“ of jazz singer Willem de Beer brings the vintage feeling of the swing era into the presence. The title is a reference to, among others, the 3 St. Andrew's crosses of Amsterdam and Willem's age in Roman numerals.
The opener „Between The Devil And The Deep Blue Sea“, first recorded by Cab Calloway in 1931, puts you in a relaxed mood with strings and a scat interlude. „Black Coffee“ is a a calm ballad, arranged - by the way as half of the songs by Willem de Beer himself - with strings again and an additional flute. The song shows first solo skills of the musicians here a relaxed guitar solo by Wouter van Deventer. With “(Let Me Be Your) Teddy Bear, a song made famous by Elvis, Willem shows that he can Rock'n'Roll too. Stefan Bos contributes a marvelous piano solo and Willem's vocal group "The Deli Cat” can be heard as background singers in this tune.
Duke Ellington was the composer of the following song “I'm Beginning To See The Light” showing that popular songs don´t have to be simple or monotonous. Again enriched by a jazzy piano solo, this time supplemented by a bass solo by Pedro Ivo Ferreira. Cole Porter's “You'd Be So Nice To Come Home To” is a calm ballad, arranged with strings and shows Willem de Beer's excellent vocal qualities. From the slow ballad it continues with the high tempo tune “I Got A Woman” by Ray Charles in R'n'B and soul style with a tenor sax solo by Adrien Losco.
“East Of The Sun (West Of The Moon)” shows again Willem with scatsinging, followed by a piano solo. With “Jeepers Creepers”, Willem has achieved a crowning conclusion to the album.This jazz standard was recorded in over 300 versions. Here a perfect arrangement featuring Willem and The Deli Cat with swinging polyphonic harmony singing in which solos by scat, trumpet and sax are embedded.
Joe Kern (16/10/2020)
Draai Om Je Oren:
"...voor vocalist Willem de Beer, die de zangstijl van den Cab Calloway verbazingwekkend goed in de vingers bleek te hebben. Hij heeft présence en bravoure. Met name in het hoog benaderde hij de melancholieke touch van zijn voorbeeld. Een beetje meer dans erbij zou geen overbodige luxe zijn."
Eddy Determeyer (30/11/2019)
YessJazz.eu:
Vocale perfectie. Dat is een mooie samenvatting van wat Deli Cat laat horen. Spatzuiver en heel goed getimed allemaal. Prachtig in balans. Op zondag 22 september jl. speelde Deli Cat voor Yes Jazz in het theatercafé van De Hofnar in Valkenswaard. De leden van het vocale kwartet kennen elkaar van het Amsterdams Conservatorium. Van daar uit zijn ze dit muzikale avontuur gestart. Dat avontuur bleek succesvol genoeg om de samenwerking voort te zetten. De begeleiding wordt sfeervol ondersteund door gitaar en contrabas. De relatief luchtige begeleiding zorgt voor een prettige lichtheid in de muziek.
De klank van het kwartet laat zich gemakkelijk vergelijken met de Pied Pipers, een vocaal kwartet uit Chicago dat vooral begin jaren ’40 heel populair was. Alleen waren de Pied Pipers met drie mannen en één vrouw. Bij Deli Cat is het gelijk verdeeld: twee mannen en twee vrouwen. Maar beide vocale kwartetten doen niet voor elkaar onder in kwaliteit: harmonieën zijn echt ‘close’. Beide kwartetten produceren mooi gearrangeerde pareltjes met veel gevoel voor verfijning in de zangpartijen.
Dick Hermsen (28-09-2019)
Swingfestival Breda:
Het swingfestival Breda editie 2016 is zo’n muziekevenement dat je niet mag missen. In een intieme setting genieten van professionele jazz. Bijvoorbeeld in Café Vulling waar voor aanvang wat paniek uitbreekt omdat de zanger zijn auto niet kwijt kan in het overvolle stadscentrum. De zon schijnt buiten, het is kermis, kortom bommetje vol in de Bredase binnenstad.
Als Willem de Beer dan toch binnen sprint is het al snel duidelijk dat we hier te maken hebben met professionals. Laid back jazz wordt ingezet en de parkeermisère is snel vergeten. De Beer en zijn collectief zet de maat voor een middagje genieten.
Ondertussen verovert Loos Bow Ties de Bruine Pij met hun jeugdig enthousiasme. Het is aanstekelijk om te zien hoe jonge muzikanten hun eigen draai aan de hedendaagse jazz geven en daarmee het publiek vermaken.
Door naar Publieke Werken. Daar staat Fernando Lewis klaar om zijn set te spelen. Samen met zijn opgetrommelde vrienden “verjazzt” hij het werk van Bob Marley op magistrale wijze. Stil blijven staan of zitten lukt gewoon niet. Het swingt de pan uit en brengt het swingfestival stilaan tot een muzikaal hoogtepunt. Nou vooruit. Deze mooie zondag afsluiten bij de Bruine Pij waar de Coal Harbour Sextet op het podium staat. Klassieke jazz door jonge gasten op professionele wijze gebracht. Even schakelen dus na de swingende Lewis maar niet getreurd. Het niveau is dermate goed dat het ook hier weer prima vertoeven is.
Het swingfestival Breda is een blijvertje maar dat weten de kenners al jaren.
Edwin van den Heijkant (24/10/2016) (breda.nieuws.nl)
Jazznu.com:
‘Zeven stemmen, zeven vrienden en één geluid’ is de slogan die New Amsterdam Voices predikt. De groep brengt zijn debuutalbum uit en laat horen wat je met die zeven stemmen allemaal kunt doen. Daarbij barst het septet van de ambitie. Het druipt er bijna van af. De zeven vocalisten hebben elkaar ontmoet bij de afdeling jazz van het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam en dat hoor je terug in de zang. Het is perfect. Maar dan ook echt perfect. Fijngeslepen. Afgeschuurd en spekglad gemaakt. Dat is genieten.
Van een koorgeluid naar beatbox en van een sterk eigenzinnige solo naar gescat. Het album staat er vol mee. Het debuut is ongetwijfeld sterk. Nummers als Blame it on the boogie en Short People springen eruit. Het is swingend en er wordt optimaal gebruik gemaakt van de stiltes in de muziek. Dat is prachtig en getuigt van deskundigheid op het gebied van arrangeren voor een zevenkoppig ensemble.
Maartje Meijer, producent en arrangeur, heeft dat met verve gedaan. Tempo, frasering en tonen paste ze aan waardoor alle zeven stemmen goed tot hun recht komen. Opvallend is de overeenkomst met haar eigen muziek. Meijer is singer-songwriter in de jazz- en pophoek en haar ‘zachte’ benadering hoor je in beide terug. Een duidelijke signatuur.
Ondanks het feit dat het album maar zes nummers behelst, zijn die zeer gevarieerd. Het rustige, misschien wat vlakke Old Man River overtuigt door de alles overstemmende bas. Zo zuiver en helder zorgt deze absoluut voor kippenvel.
Boeiend is de interpretatie van het instrumentale stuk Footprints van Wayne Shorter. Soms wordt het koorgeluid, omdat dit zo vol is zó aanwezig, dat het wat stroperig wordt. Dat komt de spanningsboog niet altijd ten goede. Desondanks blijven ook de interpretaties van nummers als Afro Blue en Lately van Stevie Wonder boeien.
En dan komt die ‘maar’, want na het luisteren van het album blijf je geprikkeld achter. Je wilt meer. Je wilt dat het gaat knagen. Nieuwsgierig en met een verlangen naar een rauw randje. Deze groep gaat ons nog verbazen, dat is zeker. De musici hebben bewezen dat ze hun vak verstaan en tot grote hoogte kunnen reiken. Zo wonnen zij de tweede prijs in de categorie Jazz bij de internationale a-capellacompetitie Vokal Total in Graz in Oostenrijk. Een derde prijs wonnen ze daar in de categorie Pop.
Nu is de vraag wat er gebeurt als de ontspanning er in komt. Het album schreeuwt dan ook ingetogenheid. Braaf en lief. Maar zoals het kunst betaamt roept zij vragen op en triggert zij tot rebellie. Grappig hoe muziek werkt.
Het presentatieconcert is zaterdag 2 mei om 19.30 en 21.30 uur in het Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond in Amsterdam.
Maud Mentink (15/04/2015)
Jazzflits:
Ze ontmoetten elkaar op het conservatorium in Amsterdam waar ze alle zeven jazzzang studeerden. June Fermie, Vera Buijink, Marieke Smit, Minka Bodemann, Hebe Vrijhof, Pepijn van der Sande en Willem de Beer raakten bevriend en vormden in 2011 de a capella groep New Amsterdam Voices.Het werd tijd voor een registratie. Op hun titelloze ep, opgenomen in Amsterdam en geproduceerd door huisarrangeur, muzikaal leider en pianist Maartje Meijer, staan zes songs.
‘Lately’, ‘Afro blue’, ‘Blame it on the boogie’, ‘Old man river’, ‘Short people’ en ‘Footprints’ zijn geen echte jazzstukken en ze klinken wat te gepolijst en braaf. Wel zijn de arrangementen van Meijer zeer jazzy. New Amsterdam Voices heeft inmiddels op tal van jazzpodia en festivals gestaan en verleende medewerking aan het debuutalbum van Maartje Meijer. In juli 2014 nam de groep deel aan de internationale a capella competitie Vokal Total in Graz, Oostenrijk. De Voices wonnen de tweede prijs in de jazzcategorie en de derde prijs in de popcategorie.
Met alleen hun stemmen swingen de jonge vocalisten beschaafd de pan uit. Hun frisse mix van jazz en pop is het beluisteren absoluut waard. Ook als je binnen de lijnen kleurt, kan het resultaat vakwerk zijn. In technisch opzicht is de ep als proeve van bekwaamheid uitstekend. Op de eerste complete cd, die hopelijk binnen afzienbare tijd verschijnt, mag de benadering van de nummers wat eigenzinniger zijn.
Hans Invernizzi (11/05/2015)
Jazzism:
New Amsterdam Voices is een zangformatie van vijf vrouwelijke en twee mannelijke vocalisten die op hun debuut-ep a capella pop- en jazzstandards uitvoeren. Opzich niet al te bijzonder zou je zeggen, maar dankzij de arrangementen van Maartje Meijer en het technisch meer dan competente zangwerk lijkt mij dit een vorm die veel belooft voor de toekomst. Niet alleen wordt er mooi zuiver gezongen, maar ook ritmisch zijn zowel de r&b- (“Lately”, “Blame it on the Boogie”) als de jazzstandards (“Afro Blue”, “Footprints”) mooi op orde. Iets minder overtuigd ben ik van de keuze voor de gospelsong “Old Man River” (eigenlijk een musicalstandard) en de Randy Newman-hit “Short People”, omdat die een iets te nette behandeling krijgen. Die cleane benadering en de mooi uitgesplitste partijen doen het echter weer uitsteken in Wayne Shorters “Footprints”. Geen enkele keer werd ik aan de Manhattan Transfer herinnerd. Iets meer improvisatie zou geen kwaad kunnen.
Ken Vos (2/10/2015)
Het eerste soloalbum van Willem de Beer is eigenlijk een ep met bedachtzaam geselecteerde stukken uit het American Songbook. De totstandkoming en presentatie hadden vanwege corona wat voeten in de aarde, maar zowel de instrumentale als de vocale kwaliteit is gezien het conservatieve repertoire van onverwacht hoge kwaliteit. De Beer heeft een subtiel gelaagde, lichte tenor die ook nog eens moeiteloos swingt. Overtuigend en soepel scatten kan hij ook. Liedjes als Between the Devil and the Deep Blue Sea, Black Coffee en You'd Be So Nice To Come Home To zijn evergreens waarvan je niet verwacht dat die nieuwe vonken van inspiratie kunnen gebruiken. In Teddy Bear en Jeepers Creepers is De Beer te horen als lid van The Deli Cat, een sextet met vier zangers dat even harmonisch als solide musiceert. XXX staat zowel voor Amsterdam als Willem de Beers leeftijd.
Ken Vos (23/04/2021)
Jazzflits.nl:
Willem de Beer is een crooner in hart en nieren. Van zijn soort zijn er niet zo veel meer actief. Michael Bublé misschien, maar je denkt al gauw aan Sinatra en zijn tijdgenoten. Willem zocht in zijn zes jaar durende muziekstudie naar het genre dat hem het beste paste en kwam, getuige zijn eerste solo-cd ‘XXX’, uit bij de oude zoetgevooisde swingende entertainers.
In zijn eerdere werk met de a capellagroep New Amsterdam Voices bekeerde Willem zich ook tot de meerstemmige close harmony samenzang. Op ‘XXX’ schittert hij in ‘Teddy bear’ en ‘Jeepers creepers’ met Vera Buijink, Minka Bodemann en Pepijn van der Sande, met wie hij ook te horen was in de New Amsterdam Voices en met wie hij nu de groep The Deli Cat vormt.
Voor zijn eersteling zocht De Beer ondersteuning bij een flinke groep muzikanten die hem en The Deli Cats begeleiden in de vorm van een kleine bigband, die swingt dat het een aard heeft. ‘XXX’ is een staalkaart van Willems veelzijdigheid binnen het domein van de croonerzang. Hij komt prima uit de verf in acht klassiekers, waarin de donkerbruine mannenstem centraal staat.
De wonderlijke titel is overigens een verwijzing naar de drie kruizen in het wapen van Amsterdam en Beers leeftijd (dertig) in Romeinse cijfers. Je moet er maar opkomen. ‘XXX’ past goed in dit ‘eenzame’ coronatijdperk. Als je er dan toch thuis een feestje van moet maken, dan kun je dat net zo goed doen op de klanken van Beers heerlijke dansalbum.
Hans Invernizzi (30/11/2020) (jazzflits.nl/jazzflits18.19.pdf)
The World of Jazz:
A 2020 album with compositions from 1931 to 1957… sounds not very exciting, but that is deceptive. The EP (approximately 26 minutes long) ”XXX“ of jazz singer Willem de Beer brings the vintage feeling of the swing era into the presence. The title is a reference to, among others, the 3 St. Andrew's crosses of Amsterdam and Willem's age in Roman numerals.
The opener „Between The Devil And The Deep Blue Sea“, first recorded by Cab Calloway in 1931, puts you in a relaxed mood with strings and a scat interlude. „Black Coffee“ is a a calm ballad, arranged - by the way as half of the songs by Willem de Beer himself - with strings again and an additional flute. The song shows first solo skills of the musicians here a relaxed guitar solo by Wouter van Deventer. With “(Let Me Be Your) Teddy Bear, a song made famous by Elvis, Willem shows that he can Rock'n'Roll too. Stefan Bos contributes a marvelous piano solo and Willem's vocal group "The Deli Cat” can be heard as background singers in this tune.
Duke Ellington was the composer of the following song “I'm Beginning To See The Light” showing that popular songs don´t have to be simple or monotonous. Again enriched by a jazzy piano solo, this time supplemented by a bass solo by Pedro Ivo Ferreira. Cole Porter's “You'd Be So Nice To Come Home To” is a calm ballad, arranged with strings and shows Willem de Beer's excellent vocal qualities. From the slow ballad it continues with the high tempo tune “I Got A Woman” by Ray Charles in R'n'B and soul style with a tenor sax solo by Adrien Losco.
“East Of The Sun (West Of The Moon)” shows again Willem with scatsinging, followed by a piano solo. With “Jeepers Creepers”, Willem has achieved a crowning conclusion to the album.This jazz standard was recorded in over 300 versions. Here a perfect arrangement featuring Willem and The Deli Cat with swinging polyphonic harmony singing in which solos by scat, trumpet and sax are embedded.
Joe Kern (16/10/2020)
Draai Om Je Oren:
"...voor vocalist Willem de Beer, die de zangstijl van den Cab Calloway verbazingwekkend goed in de vingers bleek te hebben. Hij heeft présence en bravoure. Met name in het hoog benaderde hij de melancholieke touch van zijn voorbeeld. Een beetje meer dans erbij zou geen overbodige luxe zijn."
Eddy Determeyer (30/11/2019)
YessJazz.eu:
Vocale perfectie. Dat is een mooie samenvatting van wat Deli Cat laat horen. Spatzuiver en heel goed getimed allemaal. Prachtig in balans. Op zondag 22 september jl. speelde Deli Cat voor Yes Jazz in het theatercafé van De Hofnar in Valkenswaard. De leden van het vocale kwartet kennen elkaar van het Amsterdams Conservatorium. Van daar uit zijn ze dit muzikale avontuur gestart. Dat avontuur bleek succesvol genoeg om de samenwerking voort te zetten. De begeleiding wordt sfeervol ondersteund door gitaar en contrabas. De relatief luchtige begeleiding zorgt voor een prettige lichtheid in de muziek.
De klank van het kwartet laat zich gemakkelijk vergelijken met de Pied Pipers, een vocaal kwartet uit Chicago dat vooral begin jaren ’40 heel populair was. Alleen waren de Pied Pipers met drie mannen en één vrouw. Bij Deli Cat is het gelijk verdeeld: twee mannen en twee vrouwen. Maar beide vocale kwartetten doen niet voor elkaar onder in kwaliteit: harmonieën zijn echt ‘close’. Beide kwartetten produceren mooi gearrangeerde pareltjes met veel gevoel voor verfijning in de zangpartijen.
Dick Hermsen (28-09-2019)
Swingfestival Breda:
Het swingfestival Breda editie 2016 is zo’n muziekevenement dat je niet mag missen. In een intieme setting genieten van professionele jazz. Bijvoorbeeld in Café Vulling waar voor aanvang wat paniek uitbreekt omdat de zanger zijn auto niet kwijt kan in het overvolle stadscentrum. De zon schijnt buiten, het is kermis, kortom bommetje vol in de Bredase binnenstad.
Als Willem de Beer dan toch binnen sprint is het al snel duidelijk dat we hier te maken hebben met professionals. Laid back jazz wordt ingezet en de parkeermisère is snel vergeten. De Beer en zijn collectief zet de maat voor een middagje genieten.
Ondertussen verovert Loos Bow Ties de Bruine Pij met hun jeugdig enthousiasme. Het is aanstekelijk om te zien hoe jonge muzikanten hun eigen draai aan de hedendaagse jazz geven en daarmee het publiek vermaken.
Door naar Publieke Werken. Daar staat Fernando Lewis klaar om zijn set te spelen. Samen met zijn opgetrommelde vrienden “verjazzt” hij het werk van Bob Marley op magistrale wijze. Stil blijven staan of zitten lukt gewoon niet. Het swingt de pan uit en brengt het swingfestival stilaan tot een muzikaal hoogtepunt. Nou vooruit. Deze mooie zondag afsluiten bij de Bruine Pij waar de Coal Harbour Sextet op het podium staat. Klassieke jazz door jonge gasten op professionele wijze gebracht. Even schakelen dus na de swingende Lewis maar niet getreurd. Het niveau is dermate goed dat het ook hier weer prima vertoeven is.
Het swingfestival Breda is een blijvertje maar dat weten de kenners al jaren.
Edwin van den Heijkant (24/10/2016) (breda.nieuws.nl)
Jazznu.com:
‘Zeven stemmen, zeven vrienden en één geluid’ is de slogan die New Amsterdam Voices predikt. De groep brengt zijn debuutalbum uit en laat horen wat je met die zeven stemmen allemaal kunt doen. Daarbij barst het septet van de ambitie. Het druipt er bijna van af. De zeven vocalisten hebben elkaar ontmoet bij de afdeling jazz van het Sweelinck Conservatorium in Amsterdam en dat hoor je terug in de zang. Het is perfect. Maar dan ook echt perfect. Fijngeslepen. Afgeschuurd en spekglad gemaakt. Dat is genieten.
Van een koorgeluid naar beatbox en van een sterk eigenzinnige solo naar gescat. Het album staat er vol mee. Het debuut is ongetwijfeld sterk. Nummers als Blame it on the boogie en Short People springen eruit. Het is swingend en er wordt optimaal gebruik gemaakt van de stiltes in de muziek. Dat is prachtig en getuigt van deskundigheid op het gebied van arrangeren voor een zevenkoppig ensemble.
Maartje Meijer, producent en arrangeur, heeft dat met verve gedaan. Tempo, frasering en tonen paste ze aan waardoor alle zeven stemmen goed tot hun recht komen. Opvallend is de overeenkomst met haar eigen muziek. Meijer is singer-songwriter in de jazz- en pophoek en haar ‘zachte’ benadering hoor je in beide terug. Een duidelijke signatuur.
Ondanks het feit dat het album maar zes nummers behelst, zijn die zeer gevarieerd. Het rustige, misschien wat vlakke Old Man River overtuigt door de alles overstemmende bas. Zo zuiver en helder zorgt deze absoluut voor kippenvel.
Boeiend is de interpretatie van het instrumentale stuk Footprints van Wayne Shorter. Soms wordt het koorgeluid, omdat dit zo vol is zó aanwezig, dat het wat stroperig wordt. Dat komt de spanningsboog niet altijd ten goede. Desondanks blijven ook de interpretaties van nummers als Afro Blue en Lately van Stevie Wonder boeien.
En dan komt die ‘maar’, want na het luisteren van het album blijf je geprikkeld achter. Je wilt meer. Je wilt dat het gaat knagen. Nieuwsgierig en met een verlangen naar een rauw randje. Deze groep gaat ons nog verbazen, dat is zeker. De musici hebben bewezen dat ze hun vak verstaan en tot grote hoogte kunnen reiken. Zo wonnen zij de tweede prijs in de categorie Jazz bij de internationale a-capellacompetitie Vokal Total in Graz in Oostenrijk. Een derde prijs wonnen ze daar in de categorie Pop.
Nu is de vraag wat er gebeurt als de ontspanning er in komt. Het album schreeuwt dan ook ingetogenheid. Braaf en lief. Maar zoals het kunst betaamt roept zij vragen op en triggert zij tot rebellie. Grappig hoe muziek werkt.
Het presentatieconcert is zaterdag 2 mei om 19.30 en 21.30 uur in het Vlaams Cultuurhuis De Brakke Grond in Amsterdam.
Maud Mentink (15/04/2015)
Jazzflits:
Ze ontmoetten elkaar op het conservatorium in Amsterdam waar ze alle zeven jazzzang studeerden. June Fermie, Vera Buijink, Marieke Smit, Minka Bodemann, Hebe Vrijhof, Pepijn van der Sande en Willem de Beer raakten bevriend en vormden in 2011 de a capella groep New Amsterdam Voices.Het werd tijd voor een registratie. Op hun titelloze ep, opgenomen in Amsterdam en geproduceerd door huisarrangeur, muzikaal leider en pianist Maartje Meijer, staan zes songs.
‘Lately’, ‘Afro blue’, ‘Blame it on the boogie’, ‘Old man river’, ‘Short people’ en ‘Footprints’ zijn geen echte jazzstukken en ze klinken wat te gepolijst en braaf. Wel zijn de arrangementen van Meijer zeer jazzy. New Amsterdam Voices heeft inmiddels op tal van jazzpodia en festivals gestaan en verleende medewerking aan het debuutalbum van Maartje Meijer. In juli 2014 nam de groep deel aan de internationale a capella competitie Vokal Total in Graz, Oostenrijk. De Voices wonnen de tweede prijs in de jazzcategorie en de derde prijs in de popcategorie.
Met alleen hun stemmen swingen de jonge vocalisten beschaafd de pan uit. Hun frisse mix van jazz en pop is het beluisteren absoluut waard. Ook als je binnen de lijnen kleurt, kan het resultaat vakwerk zijn. In technisch opzicht is de ep als proeve van bekwaamheid uitstekend. Op de eerste complete cd, die hopelijk binnen afzienbare tijd verschijnt, mag de benadering van de nummers wat eigenzinniger zijn.
Hans Invernizzi (11/05/2015)
Jazzism:
New Amsterdam Voices is een zangformatie van vijf vrouwelijke en twee mannelijke vocalisten die op hun debuut-ep a capella pop- en jazzstandards uitvoeren. Opzich niet al te bijzonder zou je zeggen, maar dankzij de arrangementen van Maartje Meijer en het technisch meer dan competente zangwerk lijkt mij dit een vorm die veel belooft voor de toekomst. Niet alleen wordt er mooi zuiver gezongen, maar ook ritmisch zijn zowel de r&b- (“Lately”, “Blame it on the Boogie”) als de jazzstandards (“Afro Blue”, “Footprints”) mooi op orde. Iets minder overtuigd ben ik van de keuze voor de gospelsong “Old Man River” (eigenlijk een musicalstandard) en de Randy Newman-hit “Short People”, omdat die een iets te nette behandeling krijgen. Die cleane benadering en de mooi uitgesplitste partijen doen het echter weer uitsteken in Wayne Shorters “Footprints”. Geen enkele keer werd ik aan de Manhattan Transfer herinnerd. Iets meer improvisatie zou geen kwaad kunnen.
Ken Vos (2/10/2015)